Przychodzi taki moment w terapii duchowej, kiedy bum!, człowiek czuje w sobie Wielki Piątek. W żyłach ołów, w piersiach tępy ból, w oczach łzy. Smutek i cierpienie. Nie-fizyczne. Choć w ciele też boli.

Nie brzmi to zbyt zachęcająco, wiem. Kto chce cierpieć? Nikt, bo cierpienie boli. Czy można się rozwijać w terapii bez fazy bólu? 

1.       Wszystko, co przeżyję w podróży wielowymiarowej pozostaje we mnie jako wibracja. Jeśli jestem tam przepiękną, zajwiskową boginią, to NAPRAWDĘ zaczynam się tak czuć. Najpierw przez chwilę, potem coraz częściej, a potem cały czas i ciągle. Czy mogę w wyższych stanach świadomości  stać się przepiękną zjawiskową boginią? Oczywiście! Każda wibracja istnieje, tylko nie wszystkie znamy i nie wszystkim potrafimy wibrować.

Światy mentalne wyższych wymiarów odbiera się zmysłami dokładnie tak samo jak świat fizyczny. MY jesteśmy w wyższych światach tak samo obecni jak w sklepie z warzywami kupując włoszczyznę  na zupę pomidorową. W wyższym wymiarze woda jest mokra, maliny w ustach słodkie, słyszmy szelest długiej sukni, pobrzękiwanie kryształów w kandelabrach, a dotyk dłoni elfa jest ciepły i przyjazny.

Są też różnice. Osoby kalekie w wyższych wymiarach odzyskują totalną sprawność. Chodzą, biegają, pływają. Nasza wieczysta świadomość uwolniona z fizycznych pęt wraca do kodu optimum: wszystko jest w porządku.